Heiðbláa heimastjórnin

Maður nefndur Ingvi Hrafn Jónsson. Maður þessi hefur ýmislegt sýslað um ævina en að undanförnu hefur hann rekið sjónvarpsstöð. Einhverra hluta vegna þá virðist útvarpsfréttanefnd ekki mikið skoðað stöð þessa frekar heldur en hina sannkristnu Ómega sem báðar eiga það sameiginlegt að halda uppi mjög svo einsleitum árróðri. Eitt af því sem á dagskrá þessarar ágætu Ingva Hrafns er einkennileg óskhyggja, svokölluð heimastjórn sem er einstaklega heiðblá skipuð sjálfstæðis mönnum sem eru ekki bara venjulegir sjálfstæðismenn heldur ennþá sjálfstæðari. Með kvótakerfinu, móti Evrópusambandinu, með frjálshyggju, móti frelsi. Eitt kvöldið nú nýverið byrjaði heimastjórnin fund sinn með löngum kjaftavaðli forsætisráðherrans sem endaði í hans venjubundna geðveikislega hlátri. á þessum fundi var gestur eða hvort hún var ráðherra ólöf nokkur Norðdal en hún er sem kunnugt er dóttir Jóhannesar verðbólgupabba Norðdal og gift forstjóra álversins á Reyðarfirði sem reyndar af einhverri undarlegri ástæðu situr í Reykjavík. Var ólöf þessi hér áður þingmaður Norð-Austur kjördæmis en yfirgaf það fyrir kjörkallana syðra en sýndi í þessum þætti vanþakklæti sitt gagnvart íbúum Norð-Austurlands með því að gagnrýna aðild lífeyrissjóðanna að gerð Vaðlaheiðarganga sem hún sagði ekki sérlega arðsama vegna lítillar umferðar. Konugreyið ætti þarna að gæta orða sinna sem fyrr segir þá má eiginlega líta svo á að hún sé á lúxusframfæri íbúa Norð-Austur kjördæmis og aldrei að vita hvenær þeim verður nóg um og óska eftir að fá forstjóra sem situr í kjördæminu og ekki er tengdur Sjálfstæðisflokknum

Biskupar og Barnaníðingar

Vor ástkæra þjóðkirkja er nú skekin af sviptivindum, ólgu og deilna. Gömul sál er hífð upp og vessarnir vella uppúr ógrónum kýlum fortíðar. Komið er í ljós að ekki hafi allar sakir verið gerðar upp og sýkingin innan kirkjunnar hefur jafnvel leitað út í þjóðfélagið. Enda staðreynd að sterkir þræðir hafa löngum legið milli kirkjunnar og hinnar hefðbundnu yfirstéttar þjóðfélagsins. Tilfinninga- og hagsmunatengd. Menn spyrja sig hvernig þetta getur gerst að meintur barnaníðingur skuli hafa verið kjörinn biskup og reyndar notið mikillar virðingar sem slíkur. Við höfum undanfarna mánuði hlustað með hryllingi á fréttir utan úr heimi um voðaverk klerka innan kaþólsku kirkjunnar en að þetta skuli gerast innan okkar hreinu og fögru Lútersku kirkju eiga menn erfitt með að skilja. í rauninni er það ekki hinn látni biskup sem hér ber þunga sök. Hann var í rauninni sjúklingur og viðurkenndi það, þó svo deila megi um það hvort hann hefði ekki mátt sýna það í verki með því að stíga til hliðar. Öllu verra er hið hrikalega samsæri þagnarinnar sem bæði lærðir menn og leikir eiga aðild að. í þessu þagnasamsæri tóku þátt aðilar sem flestir álíta vammlausa, menn á borð við Pálma Matthíasson og Hjálmar Jónsson einnig stjórnmálamenn til að mynda Davíð Oddson. Um hlutverk núverandi biskups í þessu er erfitt að segja þó hefur maður einhvernvegin á tilfinningunni að best væri fyrir orðstír hans sjálfs að hann stígi til hliðar þannig að kirkjan geti aftur horfst í augu við þjóðina með hreint borð. Hitt bíður svo stjórnlagaþings að ákveða hvort ekki sé rétt að afnema sérréttindi þessarar evangelísk Lúterskrar kirkju sem Danir á sínum tíma þröngvuðu upp á íslendinga með því að drepa forvígismenn okkar þáverandi þjóðlegu kirkju.

Dönsk stjórnarskrá

Stjórnarskrá Lýðveldisins íslands er dönsk stjórnarskrá frá 1849 sem hefur verið þýdd og staðfærð og einhverju við hana bætt. Þetta kemur fram í athyglisverðu viðtali við Sigurð Líndal sem tekið var við hann reykandi á sprengisandi bylgjunnar nýliðinn höfuðdag. Nú verður að taka þetta viðtal með þeim fyrirvara að Sigurður Líndal er í huga margra fulltrúi þessarar gömlu grónu íslensku yfirstéttar. En um uppruna hennar og samsetningu mætti skrifa langa ritgerð. En aðeins skal þess getið hér að einkennilegt bandalag hennar og einhverra stuttbuxna stráka nýskriðna út úr Valhöll og viðskiptadeild á stóran þátt í því hruni sem glumdi hér yfir. Semsagt stjórnarskráin okkar er dönsk og hentar án efa vel þeirri þjóðfélagsgerð sem Danir búa við.  En hún er gjörólík hinni íslensku. Gegnum gangandi stef í danskri þjóðarsál er jöfnuður svo langt sem það nær, fær fólk laun eftir hæfni og greiðir til samfélagsins eftir tekjum. á það var bent þegar góðærið stóð sem hæst að þessi jöfnuður hindraði Dani í því að ná árangri þar sem enginn skaraði fram úr. íslenskt þjóðfélag er gjörólíkt, íslenskt þjóðfélag er eins og gjarnan er með landnámsþjóðir, byggir á samkeppni. Hver vill vera meiri en nágranninn og eiginlega skammast menn fyrir það að tala um jöfnuð. Það gefur auga leið að samskonar stjórnarskrá hentar ekki þessum tveim þjóðfélagsgerðum. Stjórnarskrá Lands á borð við ísland hlýtur að fela í sér mun meiri takmarkanir á ásælni ríkisvaldsins en til að mynda stjórnarskrá Danmerkur. Svo hér ríki ekki algert frumskógar lögmál og hér verður jafnvel enn meira að aðskilja valdaþætti þjóðfélagsins. Það verður meira að segja að efast um að þingræði virki hér. Hér skal ekki farið út í ýmis smærri ályktamál eins og t.d. samband ríkis og kirkju sem nú er mikið rætt um vegna þess klaufaskapar sem menn sýndu þegar menn kusu meintan barnaníðing sem biskup. Það gefur því auga leið að mikil nauðsyn ber til þess að kalla saman stjórnlagaþing til að breyta eða segjum öllu heldur, semja nýja stjórnarskrá fyrir nýtt lýðveldi.

í stuði með Guði

Það auðgar alltaf vandann að stilla sjónvarpstækið sitt á Ómega og fara þar í svolítið stuð með Guði. Heyra fjöruga rokktónlist og hlusta á andríki predikarana sem sumir hverjir virðast að vísu vera nýsloppnir útaf geðveikrahælum, en hvað um það. Biblían er kórrétt hvað svo sem menn segja en stundum skrika menn svolítið fóturinn á hálu svelli trúarinnar. Einn miðvikudag fyrir skemmstu var á dagskrá stöðvarinnar merkilegur þáttur sem nefnist Ísrael í dag og var hann í umsjá einhvers Sigurðar Júlíussonar. En framleiðandi þáttarins sýndist manni vera ísraelski sjóherinn. Þessi þáttur var einhver sá lélegasti áróðursþáttur sem ég man eftir að hafa séð í sjónvarpi þó svo að aumingja umsjónamaðurinn íslenski skildi einlæglega trúa algjörlega þessu bulli. Þarna voru sýndar myndir sem komið hefur í ljós að eru illa falsaðar af átökum tyrkneska skipsins sem var á leið til Gasa, frásagnir sem engan vegin stóðust og rökstuðningsfærslur sem eru vægast sagt hæpnar. Eins og t.d. sú að hafnbann sé lögleg aðgerð til að hindra aðflutning óæskilegra hluta. Gott og vel, vel má vera að þessa lagagrein megi einhverstaðar finna en hún er þá ekki virk einfaldlega vegna þess að yfirráð Ísraelsmanna yfir Gasa njóta ekki alþjóðlegra viðurkenningar. Gasa er hernumið svæði sem lítur ströngum alþjóðalögum og samkvæmt þeim þá má hreinlega ekki hindra flutning nauðsynja þangað. Þetta er aðeins eitt dæmi að mörgum í þessum makalausa sjónvarpsþætti og því miður var þarna enginn til að andmæla. Hélt maður þó að slíkt væri skylda samkvæmt útvarpslögum. Það er merkilegt að engin kvörtun hefur komið vegna þessum einhæfa málsflutningi þarna og reyndar má það sama segja um sjálfstæðisstöðina hans Ingvars Hrafns.

Spauglausi Palli

Lok, lok og læs og allt úr stáli. Það er ekki lokað fyrir Páli eins og segir í texta ómars heldur er það Páll sem lokar spaugstofunni og segir lok, lok og læs. í framhjáhlaupi læsir hann líka handboltalandsliðið inni hjá einkastöð. Nú er þetta ekki fyrsta skiptið sem Palli reitir skrautfjaðrirnar af Ríkisútvarpinu sínu nema hvað hérna er gengið nokkuð lengra en oft áður. Þó að ástæðan sé alltaf sú sama: Niðurskurður og sparnaður. Þó sýnist manni aldrei vera þarna um neinn sparnað eða aðhald í rekstri að ræða. Menn halda við stórri og allt of dýrri byggingu sem reyndar samgönguráðherrann okkar sagði að best væri að gera að löggustöð. Menn halda þarna fullt af starfsliði sem gerir lítið eða ekkert og halda uppi hefðum sem eru bara kostnaður. Það má vel vera að blessuð spaugstofan sé orðin þreytt, samt er það nú svo að hún hefur meiri áhorf en nokkuð annað sjónvarpsefni á íslandi. En hún fer líka í taugarnar á mörgum og þó hún sé með dýrasta sjónvarpsefni þá kvað hún afla auglýsingatekna sem um munar og þar að auki er hún víst kostuð. En kostun af ýmsu tagi er orðin ær og kýr þessara manna. Það má ekki svo setja góða bíómynd á skjáinn á laugardagskvöldi að ekki komi merki einhverrar hamborgarabúllu, sportvöruframleiðanda eða snyrtivöru á undan myndinni. Að ekki sé talað um þetta hörmulega Reykjavíkurdekur sem lýsir sér í þessum eilífa framburði á hvers konar viðburðum þarna í borginni og landsbyggðin er auðvitað aðeins reikin af rettunum. Það vantar líka alla skilgreiningu á því hvað er almannaþjónusta þannig finnst manni að það sé skýrlaus krafa að við fáum að sjá landsliðin okkar leika en það þýðir ekki að þurfi að kaupa heil íþróttamót frá A-Ö. Sú krafa er auðvitað sjálfsögð að þessi gamaldags atvinnurekandi sem stjórnar stöð 2 beitir sér fyrir því að leikir íslenska handboltalandsliðsins verði opnir. Við íslendingar höfum ekki efni á að vera með samkeppni á okkar litla fjölmiðlamarkaði. Heiðarleg samvinna í samkeppninni er það sem koma verður.

Eg á inni hækkun

Forstjóri eða hvort það var stjórnarformaður Orkuveitu Reykjavíkur sagði á dögunum að þeir ættu inni hækkun. Það er svo sem ekkert athugavert við það þó að Reykvíkingar séu reknir úr orkuparadís sinni. Hitt er svo annað mál hvort að eigi að verðlauna Orkuveituna fyrir glannalegar offjárfestingar undanfarinna ára. Allt frá kýli því á Öskjuhlíðinni sem Perlan nefnist, til höfuðstöðvanna sem alltaf virðast vera að hrynja gegnum sjónvarpskapla, risrækju og fleira sem lítt kemur orkumálum við. En taxtar hafa víst ekki hækkað þarna nokkuð lengi og því þykjast menn eiga inni hækkun. Hér er ef til vill komið að einu mesta þjóðarmeini íslendinga, þessi þekking: Eg á inni hækkun. Hún heyrist alltaf þegar einhver starfstétt vill meira en hún hafði eins og slökkviliðs og sjúkraflutningamenn á dögunum og flugumferðarstjórar oft og iðulega. En til að mynda: öryrkjar, ellilífeyrisþegar, námsmenn og iðnverkafólk á aldrei inni hækkun. Ef það fær hækkun leggst efnahagslíf þjóðarinnar í rúst. Maður spyr sig: Er ekki undirrót efnahags og þjóðfélagsvanda okkar að miklu leiti ekki sú að það er rangt gefið í upphafi. Lítt arfbærar alætur þiggja milljónir meðan fólkið í framleiðslunni sveltur og fé er fjárfest í fínum veisluhöllum handa liðinu meðan lítilmagninn sveltur.

Félagsleg hugsun

Börnin fá mat, en foreldrarnir steina, þessar kunnu ljóðlínur skáldsins frá Fagraskógi komu ósjálfrátt upp í hugann við að hlusta á viðtal við konu eina sem var að segja frá ástandinu á heimili hennar. Ef ég man rétt þá var hún einstæð móðir og öryrki í þokkabót. Tekjur hennar voru svo naumar að hún sagðist oft ekki eiga fyrir mat þó hún reyndi að láta börnin ekki svelta. Fyrir nokkrum vikum bar það við að lítil stúlka slasaðist alvarlega í andliti þegar hún datt á hjóli. Ekki fékkst skaðinn bættur vegna þess að meiðslin ekki á réttum stað á andlitinu. Þessi tvö dæmi eru dálítið lýsandi fyrir ástandið í þjóðfélaginu og fyrir þann skort sem hér virðist alger á félagslegri hugsun. Félagslega kerfið er heill frumskógur sem virðist hannaður fyrst og fremst fyrir þá sem atvinnu hafa af því en ekki þá sem þurfa að nota það! Þessi hugsunarháttur gegnsýrir allt þjóðfélagið. Skattar eru hér afar háir, hins vegar fær fólk ekki mikið fyrir þá. Gagnstætt því sem gerist á Norðurlöndum, þar greiða menn vissulega mjög háa skatta en fá líka miklu meira í staðinn en hér. Skattfé Íslendinga er nefnilega óskaplega asnalega nýtt, menn byggja mannvirki útum hvippinn og hvappinn. Byggja jarðgöng,  verslunarmiðstöðvar eða spítala sem engin þörf er á en maðurinn sjálfur er skilinn út undan og einhvernvegin smitar þessi skortur á félagslegri hugsun út frá sér. Að sönnu þá stendur þjóðin saman sem einn maður þegar náttúruhamfarir verða en þegar þeim linnir byrjar hver að ota sínum tota og hugsar ekkert um samfélagslega ábyrgð. Það getur vel verið að slökkviliðs og sjúkraflutningamenn séu ekkert of sælir af launum sínum, samt sýnir það ekki mikla samstöðu með fólkinu að þeir skuli rjúka í verkfall og ekki heldur hjá sveitafélögunum að reyna ekki að koma til móts við kröfur þeirra.

Deilt við dómarann

Nú er nýr farsi kominn á sviðið í stjórnamálaleikhúsinu okkar. Þessi farsi fjallar um svo kölluð gengistryggð lán, lán sem bankarnir otuðu að fólki á góðæristímanum með lágum vöxtum og tryggð, ekki með framfærsluvísitölu eins og önnur lán heldur í gengi gjaldmiðla en krónan var þá í hæstu hæðum og flest benti til þess að þar yrði hún um ókomin ár. Auðvitað gerðist það ekki, bankakerfið hrundi og þar með krónan og gengisbundnu lánin tóku auðvitað kipp upp á við. Þá uppgötvuðu menn allt í einu að ef til vill væru þessi lán ólögleg og hefðu verið í um áratug og enginn hafði sagt neitt. Jafnvel ekki vitað neitt en semsagt hæstiréttur dæmdi þessi lán ólögleg þannig að mikil vá var nú fyrir dyrunum. Stjórnvöld gripu til þess óendisúrræðis að fara að deila við dómarann, hunsa það sem hann hafði sagt og gefa skít í dóminn, brjótandi allar reglur og jafnvel stjórnarskránna. Reyndar er stjórnvöldum ekki alveg lágandi þetta því ef fjármálakerfið þarf að bera allan kostnaðinn kann honum að verða velt beint yfir á almenning með því að hætta tekjuskatt, virðisaukaskatt auk þess sem enn yrði hert á niðurskurðinum. En í öllu falli þá er þetta undarlega mál búið að koma þjónni í bobba sem erfitt er að sjá hvernig hún getur leyst sig úr án þess að einhverjir verði að borga brúsann.

HM æði

Mikið æði hefur gripið heimsbyggðina, menn eru að sparka bolta í Suður-Afríku og heimsbyggðin situr eins og límd fyrir framan sjónvarpið, 850 milljónir í senn að talið er. Líka hér upp á litla Íslandi sitja menn heima eða á kaffihúsum með ölglas fyrir framan sig og horfa á dýrðina. Mörg óvænt úrslit hafa orðið, góð lið hafa valdið vonbrigðum og vond lið hafa blómstrað. Það hljómar kaldhæðnislega að það lið sem fram að þessu hefur staðið sig hvað best hefur fyrir þjálfara alræmda fyllibyttu og kókaínfíkil. Segjum svo að íþróttir og fíkniefni eigi ekki saman. En HM hefur ýmsar hliðar keypti okkar ástsæla Ríkisútvarp sýningarréttinn þó það væri á kúpunni. Það var sama þó þeir leggja niður svæðisútvörpin, skera fréttastöðina inn að beini og gera sjónvarpið að nánast videoleigu, þjóðin skildi sko að fá að sjá HM. En nú er þannig málum háttað, að þetta er eina opna sjónvarpsstöðin sem eitthvað kveður af í landinu og svo mörgum öðru verður að fórna til að koma öllum boltanum fyrir og mælist þetta ekkert of vel fyrir t.d. hjá mörgu eldra fólki hefur heyrst að álag á starfsfólk elliheimila hafi aukist af þessum sökum. Spyrja verður sig hvort sjónvarpsstöð sem hefur svo takmarkaða útsendingargetu, geti leyft sér að kaupa svo viðamikinn pakka sem HM er og í ljósi fjárhagstöðu þess er spurning hvort ekki hefði verið viturlegast að selja útsendingarrétt sinn nema ef til vill af úrslitaleikjum. Það er mjög hæpið að vera að krefjast þess að allir, þar á meðal efnalitlir öryrkjar greiði fyrir þessa þjónustu sem fyrst og fremst virðist felast í því að veita einkastöðvum niðurgreidda samkeppni.

Enn af steinsteypuhjarta

Fyrir skömmu var fjallað á þessum vettvangi um steinsteypuhjarta það sem þjóðin ber. Hér skal enn nokkru bætt við enda hef ég fengið smávegis upplýsingar. Fyrir það fyrsta bárust á dögunum fréttir af því að stofnun á vegum Vigdísar, okkar ástsæla fyrrum forseta hygðist byggja hús upp á rúman milljarð undir tungumálin. Nú spyr maður sig, hvern fjandann bætir það að byggja eina milljarðar byggingu í Reykjavík. Fyrir þennan milljarð hefði mátt stofna sjóð til eflingar tungumálakennslu, til að efla menningarsamskipti, til að senda nemendur í sumarskóla og reka jafnvel slíkan sumarskóla hér á landi til að mynda hér á Akureyri en svoleiðis skólar eru víða reknir erlendis í ferðamannabæjum. Þá eru hér enn nýjar upplýsingar um fölsku Hörpuna við Reykjavíkurhöfn. Haft er eftir starfsmanni sem vinnur þar að bruðlið sé yfirgengilegt. Sem dæmi nefndi hann að flísarnar í húsinu kostuðu ekki 50 þúsund heldur 50 þúsund hver flís. Maður spyr sig, á að slá þarna við gullklósettinu sem Sóley Pétursdóttir lét á sínum tíma byggja í dómsmálaráðuneytinu. Reyndar hefur komið í ljós að engir peningar eru til svo koma megi hörpunni í gang eða yfirhöfuð ljúka henni. Þarna er komið dæmi sem er enn stærra en offjárfestingin sem að á sínum tíma var kílið fræga í Öskjuhlíðinni sem kallað er Perlan og er núna orðin að einu allsherjar markaðstorgi fyrir hverslags rusl, gamlar plötur og videospólur.