Bastarður.

Á laugardaginn gengur fólk að kjörborðinu til að velja lýðveldinu nýjan forseta.  Margir eru kallaðir en aðeins einn útvalinn.  En ef maður hefur fylgst með kosningabaráttunni hefur það eiginlega komið í ljós hvílíkur bastarður forsetaembættið okkar er í raun.  Þetta á sér augljósa sögulega skýringu.  Í nefnd þeirri sem samdi lýðveldisstjórnarskána 1944 var auðvitað enginn stjórnmálafræðingur og enginn stjórnmálaheimspekingur þar sem þessar greinar voru líklega ekki til sem sjálfstæðar vísindagreinar þá.  Menn bjuggu til þess vegna einhverskonar þjóðkjörinn kóng af danskri fyrirmynd en þar sem hann var þjóðkjörinn var bætt við ákvæðinu fræga í 26.greininni.  En auðvitað kemur í ljós nú í dag að það gengur ekki að vera með einhvern þjóðkjörinn kóng.  Maður myndi ætla að Sturla Jónsson hafi ekki hundsvit á kjórnskipaninni þegar hann segir að við séum með forsetaræði eins og í Frakklandi eða Bandaríkjunum.  En þegar betur er að gáð er þetta e.t.v ekki alveg út í bláinn.  Menn héldu að 26.greinin væri dauður bókstafur árið 2004 en svo reyndist ekki og því skyldi þá ekki vera hægt að virkja aðrar greinar, t.d getur maður ekki séð að hægt sé að mæla á móti því að forseti geti neitað að staðfesta skipaninn í embætti t.d hæstaréttardómara ef honum þykir sú skipan lykta af pólitík og valdagráðugur forseti gæti ugglaust, ef hann fengi þjóðina með sér, allt að því orðið einræðisherra, með því kerfisbundið að hunsa vilja þingsins.  Þannig að hér gæti komið upp kreppa eins og stundum hefur gerst bæði í Frakklandi og Bandaríkjunum.  Því er augljóst að brýn þörf er á því að skilgreina völd forseta þjóðar og þings í nýrri og endurbættri stjórnarskrá.