Allir á Bessastaði.

Jörðin Bessastaðir á Álftanesi er laus til ábúðar á komandi hausti.  Þegar hafa margir líst áhuga á jörð þessari, enda mun hún sú virðulegasta á landinu.  Það er eins og æði hafi runnið á þjóðina, allir vilja verða forsetar, þó svo mörgum þyki embættið frekar valdalítið og einhvernveginn vera svona bara uppá punt.  En djobbið er víst nokkuð vel launað og því fylgja margvísleg fríðindi.  Blikur eru samt á lofti, menn eru allt í einu farnir að átta sig á því að ekki er allt sem sýnist.  Ef til vill er þetta starf ekki eins auðvelt og ætla mætti og víst er að Ólafur Ragnar hefur gjörbreytt eðli þess með því að virkja 26.greinina sem margir töldu óvirka, héldu einhvernveginn að forseti væri ekki ábyrgur gerða sinna.  Ólafur sýndi fram á að eðli embættis hans væri þannig að greinin væri virk og því eru kosningarnar í vor einstaklega merkilegar og sögulegar.  Við munum kjósa um það hvort við veljum pólitískan forseta eins og Ólafur Ragnar eða puntudúkku eins og danakonung.  Fram til þessa hefur enginn sem við getum kallað alvöru kandidat endanlega líst yfir framboði en fjölbreyttur hópur er þegar kominn í startholurnar, fótboltastjörnur, fólk með geðræn vandamál, umhverfispostular, allskonar fólk og auðvitað hafa allir rétt á að bjóða sig fram.  En maður spyr sig hvers vegna ekki er búið að breyta kerfinu þannig að nánast hver sem er gæti orðið forseti með minnihluta þjóðarinnar á bak við sig.  Besta lausnin væri að taka upp tvöfalda umferð þannig að forseti nyti ávalt meirihluta fylgist þjóðarinnar og þá jafnvel að taka upp einhverja tegund forsetaræðis líkt og í Frakklandi eða Finnlandi, eða sameinað embætti forseta sameinaðs þings og gera það að valdalausri tyllistöðu.