Dabbi á Moggann

Upp úr rósrauðu minningarskýi unglingsáranna rís hann kastalinn Aðalstræti 6 virðulegur og ógnvekjandi. Kastala þessum náðu stórlaxar á borð við Matta Jó og Bjarna Ben og ungur og efnilegur strákur Markús Örn Antonsson nennti stundum ekki að fara í sendiferðir. Sjálfstæðisflokkurinn var kirkjan og kaninn var Guð. Herstöðvaandstæðingar löbbuðu frá Keflavík og Heimdellingar henti grjóti í rússneska sendiráðið eftir fundi við Miðbæjarskólann. En síðan er margt vatn til sjávar runnið. Mogginn yfirgaf kastalann og byggði fína höll í miðbæ sem aldrei varð miðbær og endaði loks í einhverri gríðar mikilli byggingu langt út í sveit. En nú er gamli góði mogginn aftur að hverfa til fortíðar. Einhverstaðar stendur skrifað að sagan endurtaki sig fyrst sem harmleikur og síðar sem skopleikur. Vissulega er það ákveðin endurtekning sögunnar að mogginn skuli nú aftur orðið flokksblað í raun og komið undir ritstjórn sjálfstæðismanns sem verður að teljast einhvers konar skopútgáfa af stórmennum eins og fyrrnefndum Matta Jó og Bjarna Ben. Fyrrum seðlabankastjóri og forsætisráðherra sem með sinni bláu hönd stýrði þjóðinni út í ástand sem ekki getur talist kreppa heldur hrun. Maðurinn sem lék á vaktaflautu sína fyrir hrunadansinum meðan Róm brann og lýsti upp nöturlega ásýnd svörtulofta.