Svart kjöt

Það er farið að hausta tíminn þegar rökkva tekur, uppskeran er borin í hús og féð kemur að fjalli. Lömbin albúin þess að bíða dauða síns og verða að indælu lambakjötinu okkar sem við svo mjög stærum okkur af. Undanfarin ár hefur nokkuð borið á því að bændur hafi slátrað heima og selt kjötið beint til neitenda án milliliða. Að sögn mun aldrei hafa verið jafn mikið um þetta og í haust. Hefur heyrst að góð vertíð sé nú hjá kjötiðnaðarmönnum við að handfjatla svart kjöt heima á hinum ýmsu bæjum. Auðvitað er það kreppan sem miklu ræður um þetta. Margir freistast til að ná í ódýrt kjöt með þessum hætti í stað þess að fara hinu dýru leið landbúnaðarkerfisins og sjálft á þetta landbúnaðarkerfi sök á þessari þróun. Þetta undarlega kerfi hefur þróast á þann veg að sauðfjárbændur eru skítblankir en neitendur kaupa kjöt á okurverði í búðum. Þróunin hefur líka valdið því að þetta er oft mun verri vara en áður. féð er flutt jafnvel hundruð kílómetra til slátrunar með þeim afleiðingum að kjötið verður stressað og ekki eins gott eins og af heimaslátruðu eða slátruðu nálægt búunum. Bændur hafa af ýmsum ástæðum hafnað Evrópusambandinu en sú spurning vaknar; hvort það kæmi sér ekki betur fyrir sauðfjárbændur að fá græna styrki Evrópusambandsins sem þeir gætu nýtt til að bæta aðstöðu til heimaslátrunar eða til að byggja lítil sláturhús sem gætu framleitt úrvalsvöru sem myndu sóma sér vel á fínustu sælkera borðum Evrópu.