Óhreinu börnin

áður en lengra er haldið skal beðist velvirðingar á nokkuð sterki alhæfingu í pistli á dögunum. Þar sem því var haldið fram að aðgengi væri slæmt fyrir hreyfihamlaði á kaffihúsum á Akureyri. Á þessu eru undantekningar. Fyrir nokkrum dögum brá hugskotið sér á stað sem heitir Kaffi Jónson. Þar er aðgengi mjög gott bæði að staðnum og salernum og ekki spillir fyrir mjög lipur og mannleg þjónusta af hendi eigenda staðarins. Samt sem áður er víða pottur brotinn hvað þetta snertir, þó vissulega hafi orðið gífurlegar framfarir á síðustu árum. Segja má að allt fram á sjöunda áratuginn hafi verið litið á fatlaða eins og óhreinu börnin hennar Evu sem geymdir skildu á stofnunum, flestum í Reykjavík við alls kyns iðjudútl. Að undanförnu hefur mikil umræða átt sér stað um gróf mannréttindabrot sem heyrnleysingjar máttu þola. Það var átakanlegt að sjá mann frá Akureyri sem rifinn hafði verið frá fjölskyldu sinni fjögurra ára gamall og sendur í heyrnleysingjaskólann í Reykjavík. Þótt þetta sé ef til vill grófasta dæmið þá voru brot framin á miklu fleiri börnum. Þau voru oft send kornung frá fjölskyldum sínum til hinna framandi Reykjavíkur sem að á þessum árum var ekkert annað en of vaxið sjávarþorp þar sem endalausar breiður af gráum húsum með rauðum þökum. Ekki voru það yfirvöld eða hið opinbera sem slíkt sem að þessu stóðu heldur alls kyns góðgerðarfélög sem venjulega voru með umboðsmenn á landsbyggðinni, presta eða kvenfélagskonur. Oft fluttu prestarnir stutt útvarpsávörp til að minna á merkjasölu þessarra félaga. Borgarstjórn Reykjavíkur hefur þegar ályktað um þessi mál en einhverra hluta vegna hefur ekki heyrst orð frá bæjarstjórn Akureyrar. Manni finnst að bæjaryfirvöld á Akureyri ættu að taka sig til og kanna hvort og þá hversu mörg börn á Akureyri hafi orðið fórnarlömb mannréttindabrota af þessu tagi.