Kvótinn líka

Hér hefur nokkrum sinnum verið fjallað um það hvernig höndlað hefur verið með peninga sem í rauninni eru ekki til. Réttara sagt að engin verðmæti eru á bakvið. Ein hlið þessa máls er kvótakerfið. Kvótakerfið var upphaflega sett upp í þeim góða og göfuga tilgangi að forða þorskinum frá því að verða útdauðum á Íslandsmiðum. Var kvótinn sem frægt er orðið færður útgerðinni að gjöf og síðar varð hann framseljanlegur og jafnvel veðhæfur. Smátt og smátt myndaðist á honum verð sem í raun þýddi að fiskurinn var miklu verðmæddari óveiddur en veiddur, vegna þess að kílóverðið á kvótanum varð hærra oft á tíðum en það verð sem fyrir fiskinn fékkst. Afleiðingin varð sú auðvitað að skynsamir útgerðarmenn hættu að róa. Það var miklu ábótasamara að selja eða leigja fiskinn óveiddan heldur en að hafa fyrir því að veiða hann. Þeir sem samt vildu nú veiða urðu að taka lán fyrir kvótanum oft á tíðum erlend og því er nú svo komið að sjávarútvegurinn er skuldugur upp fyrir haus. Gengisfellingar dópið sem alltaf hefur dugað vel er nú allt í einu orðið að andhverfu sinni því auðvitað hækka erlendu lánin í krónum. Menn eru farnir að tala um að brátt muni erlendir lánadrottnar koma inn í íslenskan sjávarútveg þó svo  þeir megi ekki vera þar nema í eitt ár samkvæmt lögum. Auðlindin sem menn vildu svo ólmir verja fyrir Evrópusambandinu verður farið úr landinu löngu áður en við gerumst aðilar að því.