Leikhús fáránleikans

Fyrir um hálfum mánuði brá hugskotið sér bæjarleið og sótti borgina heim. Allt gekk samkvæmt áætlun en að heimsókn lokinni situr sú hugsun eftir að maður hafi brugðið sér þangað í eitthvertskonar leikhús fáránleikans. Hraðinn, umferðaröngþeitið og hugsunarleysið það er einhvernveginn eins og enginn megi vera að því að lifa lengur, allur tími fólks fer í að gera eitthvað sem enginn veit hvað er eða þá í að komast á milli staða. Táknmynd þessa er t.d. Þetta dvalarheimili Sjálfsbjargar þar sem vöntunin á starfsfólki er orðin svo mikil að oft eru aðeins 3 á vakt á deild þar sem eru 13 íbúar sem þarnast mikillar umönnunar og þar sem meira er fyrir kemur að enginn þessara þriggja aðila skilur íslensku. Enginn íslendingur fæst lengur til þess að vinna umönnunarstörf vegna lágra launa sem vart nægja fyrir húsaleigunni og tveggja lífsnauðsynlegra bíla á heimili því auðvitað labbar enginn 20 km. í vinnuna. Samt er það nú svo að allir flykkjast þarna suður, allir eru spenntir fyrir því að sitja þrjár stundarfjórðunga í umferðarteppu á morgnanna og annan eins á kvöldin, hafa engan tíma til að gera neitt af því að menn eru ekkert að gera. Þegar maður fer suður vill maður afkasta svo og svo miklu en kemst svo að því að maður kemst ekki yfir helminginn af því. Eitt verður maður þó að viðurkenna að líklega er hægt að skilja þennan mikla áhuga Reykvíkinga á umhverfismálum. Menn sjá hálendið fallega og fossana í rómantískum dýrðarljóma frá Reykjavík, rétt eins og Jónas Hallgrímsson sá drangana sína í Öxnadalnum sitjandi út í Köben. Þannig er því líka varið með Steingrím J. hann er auðvitað ekki búinn að búa í Þingeyjarsýslu í marga áratugi og vill þar af leiðandi ekki sjá neitt álver á Húsavík, rétt eins og aðrir vinstri grænir þarna syðra skilur hann ekki að náttúruvernd verður ekki í askannalátið. Steingrímur eins og fleiri tekur fullan þátt í þessu leikhúsi fáránleikans. Þar sem átröskunarsjúkar stúlkur stíga hrunadans við undirleik. Lánskróna frá útlöndum í rústum vestlunarhallana.