Negrar fara á kreik.

Sumir negrar eru vangefnir, kynvillingar og fyllibyttur. 

Þetta er setning sem er víst sjálfsagt algjörlega bönnuð á Íslandi í dag.  Umræðan um þetta blossaði upp á dögunum þegar faðir var að skoða gamla kennslubók sem dóttir hans, að ég held 7 ára gömul, kom með heim úr skólanum.  Bók þessi var víst löngu úrelt, en notuð af kennara stúlkunnar.  Orðið negri er víst bannorð, þeir heita í dag þeldökkir menn, svertingjar eða eittvhað annað.  Vangefnir eru þroskaheftir, kynvillingar eru samkynhneygðir og fyllibyttur eru alkahólistar. 

 Þannig hefur íslenskt tunga gjörbreyst á aðeins 10 til 15 árum.  Menn hafa reynt að útrýma úr tungutakinu orðum sem þykja eitthvað særandi eða lítilsvirðandi, og er það sossem í sjálfu sér hið besta mál.  En önnur tilhneyging hefur einnig dálítið gert vart við sig, en það er að fegra eða breiða yfir hluti sem er óþæginlegt að tala um þannig er miklu þæginlegra að tala um sjálfsvíg heldur en sjálfsmorð, talað er um geðfatlaða í stað geðbilaðra og talað er um að fólk sem neyti eiturlyfja sé í neyslu.  Það þykir slæmt mál að tala um að menn dópi heldur er það falið með því að segja að menn séu í neyslu. 

Það er eitthvað í sálarlífi þjóðarinnar sem veldur því að hún vill á þennan hátt að vissu leyti útþynna málið og kann að vera að það missi eitthvað af krafti sínum og áherslum.  En vel má vera að það sé þess virði að setja þannig plástur á einhver sár.