Palli farinn.

Það var sem sprengja félli inn í fréttatíma hádegisútvarpsins þegar sagt var frá því að Páll Magnússon, útvarpsstjóri hefði sagt af sér.  Palli væri farinn, þreyttur á að vera alltaf einn í heiminum. 

Það er ekki nema von þó hann hafi ekki lengur traust stjórnarinnar, stjórnin hefur eiginlega ekki lengur traust almennings eftir að Illugi gerði hana pólitíska.  Því auðvitað hlýtur að vera erfitt að starfa undir pólitískri stjórn ef maður hefur einhvern snefil af hugsjónum.  En e.t.v getur Palli sjálfum sér, að einhverju leyti, um kennt.  Líklega hefði hann átt að standa betur við hlið starfsmanna sinna gegn hinni gerræðislegu árás stjórnvalda sem engu eira í dag. 

Allt skal eyðilagt og brotið sem hönd á festir.  E.t.v hefði útvarpsstjóri frekar átt að ræða það við starfsfólk hvort ekki mætti hagræða og spara án þess að henda burtu tugum manna.  Var t.d ekki hægt að hætta við að líta á Ríkisútvarpið sem fjölmiðlasamsteypu í samkeppnisrekstri og ráðast á ýmis gömul kýli, t.d þularkerfið á Rás 1. 

Slíkar kerfisbreytingar hefðu e.t.v skilað sama árangri og niðurskurðurinn.  Þá er auðvitað ótalinn sá möguleiki að selja höllina og breyta henni í fangelsi, eins og Kristján Möller stakk einhverntíman uppá. 

Nú spyrja menn hvern Illugi mun velja í staðinn.  Getum við jafnvel átt von á því að Gísli Marteinn verði dúkkaður upp og gerður að útvarpsstjóra?