Ódýrt í Kína.

Það kvað vera ódýrt í Kína. 

Sendingarnar streyma til landsins af vörum sem pantaðar eru þaðan á netinu og skýringin á því er næsta einföld, þessar vörur eru miklu ódýrari en í verslunum hér.  Skiptir engu máli þó vörurnar séu oft meira eða minna falsaðar, þær eru það mikið ódýrari að fólk er fúst að taka áhættuna. 

 Umboðsaðilar fínu vörumerkjanna kveinka sér auðvitað yfir þessu og tala fjálglega um fölsuð vörumerki, barnaþrælkun og því um líkt.  En stundum finnst manni þeir mættu ögn líta í eigin barm.  Vissulega getur vara verið dýr, einfaldlega vegna þess að hún heitir Nike eða eitthvað annað án þess að hún sé endilega eitthvað betri en sambærileg vara sem ekki heitir eitthvað fallegt. 

 En við þetta bætist það gífurlega okur sem hér viðgengst í verslun vegna gífurlegra offjárfestinga, td. þessari áráttu að vera með verslun bæði í Kringlunni og Smáralind og borga háa leigu á báðum stöðum.  Smáralindin reyndar ein alsherjar offjárfesting útaf fyrir sig.  Þá hljómar allt talið um barnaþrælkun stundum dálítið hjáróma. 

Á allra vitorði er að mörg af fínu vörumerkjunum láta framleiða fyrir sig í löndum á borð við Kína, Bangladesh eða Indland, þar sem barnaþrælkun er landlæg og menn selja vörurnar dýrum dómum á vesturlöndum.  Gróðinn fer ekki til hálfsoltinna barnanna í Bangladesh eða Kína heldur til fína jakkafataklæddu braskaranna sem sitja við tölvuskjáina í New York, London eða bara Reykjavík.