Sauðamessa

Gísli Einarsson hefur vafalítið verið við sauðamessuna í Borgarnesi síðast liðinn laugardag og enn voru eftirhreytur hennar í Landanum á sunnudaginn, þegar hann fór að vitja kinda í einni af úteyjum Vestmannaeyja. Og enn hélt sauðamessan á RÚV áfram og nú í heimildamynd einni sem Herdís Þorvaldsdóttir leikkona er skrifuð fyrir. Ekki er þó hægt að segja að þarna hafi verið um heimildamynd í eiginlegum skilningi að ræða, heldur öllu frekar um frekar lélega og einhæfa áróðursmynd. Án þess að í myndinni kæmu fram nokkur almennileg rök var því haldið fram að blessuð sauðkindin væri búin að ganga svo frá gróðurlendi landsins að það ætti sér ekki viðreisnar von. Ef til vill væri þó hægt að bjarga því sem bjargað yrði með því að banna lausagöngu búfjár.

Það vekur athygli að langflestir sem þarna voru leiddir fram eru Reykvíkingar sem margir hverjir hafa sennilega ekki mjög mikið vit á búskap. Menn gera sér ekki grein fyrir því hversu erfitt það yrði í framkvæmd að girða af öll beitilönd fyrir sauðfé á Íslandi. Ef talað er um ofbeit nú þegar þá myndi ofbeitin auðvitað ekki minnka ef féið myndi fara að bíta gras allt árið um kring á litlum, afmörkuðum svæðum. Þar við bættist auðvitað að lambakjötið okkar dásamaða myndi fljótt missa sitt frábæra bragð ef féið hætti að ganga á villtum afréttum. Villibráðarbargðið er einmitt eitt helsta sérkenni íslensks lambakjöts. Og ef fækka ætti sauðfé svo um munaði er erfitt að sjá hvað við ætti að taka í landbúnaði hér á landi.

Það er ekki blessuð sauðkindin okkar sem ein hefur valdið uppblæstri og gróðureyðingu, sú neyð sem skapaðist á Íslandi við kólnun loftslags eftir um fimmtánhundruð átti sennilega stærstan þátt í því að fjallkonan er nú ef til vill farin að hrópa á hjálp.