Vaðlaheiðaralþingismálþófsmiðnæturþvælulangavitleysa

Blessaðir þingmennirnir. Þeir ætla aldrei að geta hætt að tala. Og nú eru það Vaðlaheiðargöngin sem þeir teygja lopann um svo klukkustundum skiptir, dag sem nótt þó svo að auðvitað sé búið að ræða þetta mál fram og til baka svo árum skiptir. Jú vissulega kostar það einhverja milljarða að bora gatið en menn hafa nú kastað milljörðum áður án þess að kjafti á þeim hver tuskan og það út af tiltölulega lítilfjörlegum atriðum. Það eru ekki síst andstæðingar framkvæmdarinnar sem láta gamminn geysa hvort sem það eru skákstelpur úr Kópavogi, skólasýrur að vestan eða náungar á borð við Mörð Árnason sem fyrir nokkrum árum kom með besta skemmtiatriðið á kosningarnótt þegar talað var við hann blindfullan á Laugarveginum í beinni útsendingu. Það væri gustukaverk að samþykkja þessa leiðinda tillögu hans um eflingu Reykjavíkur gegn því að hann léti af andstöðu sinni við Vaðlaheiðargöngin. Annars gætir nokkurs tvískinnungs hjá andstæðingum ganganna. Í öðru orðinu hafa þeir miklar áhyggjur af áhættu ríkissjóðs en í hinu orðinu samþykkja þeir að skuldsetja ríkissjóð marga áratugi fram í tímann út af Hörpu sem aldrei verður sjálfbær, er sjálfsagt  hið  ágætasta hús en manni sýnist svo að hún hafi einkum þjónað undir  tónleika afdankaðra skallapoppara sem oft dúkka upp á hinum og þessum sólarströndum en láta sjaldan sjá sig í alvöru borgum. Fyrir andvirð Hörpu hefði að öllum líkindum verið hægt að bora bæði Dýrafjarðargöng og Norðfjarðargöng.