Snorrabúð fatlaðra

Sú var tíðin að leið nánast allra fatlaðra Íslendinga lá til Reykjavíkur. Þar var öll sérhæfð þjónusta, þar voru allar sérhæfðar stofnanir, öll sérkennsla og öll sérhæfð vinna. Fötluð ungmenni áttu enga framtíð í heimabyggð sinni. Mér er í barnsminni allir laugardagarnir eftir hádegi þegar heyra mátti grátklökka presta flytja betliávörp í þágu hinna eða þessara samtaka fatlaðra þar sem biðlað var til fólksins um að kaupa merki til styrktar starfseminni í Reykjavík. Og oftar en ekki var sagt hvar börnin í Reykjavík fengju merkin sín afhent til að selja.

Sem betur fer er nú öldin önnur og fatlaðir geta nú oft fengið þjónustu í sínu heimahéraði, unnið þar og menntast. En á þessu er líka dekkri hlið. Reykjavík er orðin að eins konar Snorrabúð fatlaðra. Hin mikla félagslega þjónusta sem þar var á boðstólnum er ekki lengur eins þróuð og hún er annars staðar. Og jafnvel hafa heyrst þær raddir að Jón Gnarr og félagar séu að brjóta lög á fötluðum með því til dæmis að skerða mjög ferliþjónustuna auk þess sem menn þurfa auðvitað að greiða fyrir hana. Jú, fatlaðir skulu vera jafnir við aðra. Þá er víst maturinn borinn út á einhverjum óvissum tíma og það þarf að hita hann upp.

Sagt er að það sé nánast útilokað fyrir fatlaðan einstakling að búa í eigin íbúð vegna skertrar þjónustu og á sambýlum er boðið upp á skerta og vélræna þjónustu, stundum af starfsfólki sem ekki skilur íslensku. Þetta allt vegna geigvænlegs fjárskorts og skerðingar. Svo er málum komið í dag að þeir sem annast málefni fatlaðra vítt og breitt um landið hljóta í einlægni að ráða fötluðum frá að flytjast til Reykjavíkur þrátt fyrir þá staðreynd að þar sé mikið framboð af hvers kyns brauði og leikjum í boði borgarinnar.