Landsdómsraunir

Mikið óskaplega eru menn búnir að þvaðra um þennan landsdóm undanfarna daga. Þessi landsdómur laumaðist einhvern veginn inn í stjórnarskrá þegar verið var að þýða hana úr dönsku og enginn áttaði sig á kenningunni um þrískiptingu valdsins sem hingað er komin útþynnt líka í gegnum Danmörku. Svo vill nefnilega til að samkvæmt kenningu franskra heimspekinga um þrískiptingu valdsins þá stenst landsdómur ekki stjórnarskrá. Alþingi getur ekki verið ákæruvald í refsimáli. Það hlutverk er falið framkvæmdavaldinu og dómsvaldinu síðan að meta hvort framkvæmdavaldið hafi haft rétt fyrir sér með ákærunni. Dómstóll í tengslum við Alþingi hlýtur alltaf í eðli sínu að vera pólitískur og því ekki fær um að dæma í refsimáli, hann getur aðeins sagt til um pólitíska ábyrgð viðkomandi ráðherra en ekki um ábyrgð hans gagnvart lögum. Enda hefur það sýnt sig þegar þurft hefur að taka ákvörðun um að kæra þá hefur atkvæðagreiðslan á þingi um það verið rammpólitísk. Það er útilokað til dæmis að ekki hafi einhver sjálfstæðismaður haft smá grun um sekt Geirs Haarde. En flokkshollustan gerði það að verkum að menn síknuðu hann samt. Málaferlin gegn Geir verða þannig í eðli sínu pólitísk þar sem þau eru reist á kærum fólks úr öllum hinum flokkunum. Og í öllum lýðræðisríkjum heims hlýtur það að verða forgangsverkefni að sjá til þess að dómsvald verði sem allra óháðast öllum pólitískum eða efnahagslegum þrýstingi. Landsdómsraunir þingmannanna í dag benda til að svo sé ekki að öllu leyti á Íslandi.