Nauðsynjar og óþarfi

Í bígerð er að lögfesta hér á landi alþjóðasamning fatlaðra um réttindi fatlaðra. Megininntak samnings þessa er að samningsaðilar skuldbinda sig til þess að leiða í lög fullkominn rétt fatlaðra til að njóta athafna daglegs lífs til jafns við aðra þjóðfélagsþegna. En þá kemur að því að skilgreina hvað það er sem flokkast undir þær athafnir daglegs lífs sem allir eigi rétt á að leggja stund á.

Við getum öll verið sammála um að undir þessa skilgreiningu hljóti hlutir á borð við það að fæða sig, klæða, njóta húsnæðis og geta komist á milli staða en einnig hlutir á borð við það að fara á mannamót, taka þátt í stjórnmálum eða stunda menningarlíf. En svo eru aftur hlutir sem erfiðara er að skilgreina. Tökum til dæmis sólarlandaferðir. Áhöld eru um það hvort að sólarlandaferðir séu athafnir daglegs lífs sem allir eigi rétt á að taka þátt í þó þeir séu fatlaðir. Vissulega má segja að almennt sé samstaða um að gott aðgengi sé fyrir fatlað fólk sem þarf að ferðast með flugvélum, gista á hótelum eða matast á veitingahúsum en aftur á móti er það umdeilanlegt hvort til dæmis samfélagið á að greiða kostnað vegna fylgdarmanns sé hans þörf á ferðalögum.

Sennilega er sanngjarnasta lausnin á því sú að tryggingabætur verði nægilega háar til þess að hinn fatlaði geti sjálfur greitt slíkan kostnað. Og þannig er málinu varið með marga slíka hluti sem eru á mörkunum eins og til dæmis ef fatlaðir vilja fara út á lífið og skemmta sér. Það er að sjálfsögðu ekki hægt að ætlast til að fyllerí fatlaðra séu kostuð af almannafé en vel má hugsa sér að fatlaðir fái nægilegt fé frá samfélaginu til þess að fara á fyllerí ef þá endilega langar til.

Athugasemdir

[Kristín M.Bjarnadóttir (IP-tala skráð) 29.1.2012 kl. 21:53]

Þarfar vangaveltur, það er oft erfitt að finna hinn gullna meðalveg. ;-)

Auðvitað eiga bæturnar að vera það háar að viðkomandi geti lifað mannsæmandi lífi.

Bestu kveðjur Kristín Margrét