Eftirlitskreppan

Það hefur mikil kreppa gengið yfir í eftirlitsiðnaði landsmanna að undanförnu. Hvert hneykslið hefur rekið annað og þjóðin staðið í forundran. Menn spyrja sig hvort þeir  hafi verið að borða afurðir dýra sem borðað hafa eitrað gras eða verið haldin einhverri dioxinmengun. Hvort konur þessa lands gangi með ónýt sílikonbrjóst eða hvort matvælin okkar hafa verið söltuð með iðnaðarsalti sem enginn veit með sönnu hversu skaðlegt það er þótt enginn hafi dáið af þess völdum síðustu 13 ár og enginn myndi sennilega ekki taka eftir þessu ef það yrði notað í önnur 13 ár. Það gefur augaleið að einhverstaðar er eitthvað bilað og geta skýringarnar verið margar. Ein sem lítið hefur verið rætt um er sá hugsanlegi möguleiki að þeir sem eftirlitið áttu að framkvæma hafi svo vel þekkst persónulega við þá sem þeir áttu að líta eftir að þeir hafi séð í gegnum fingur við þá. Vitað er að þetta gerðist einu sinni í tilfelli fjármálaeftirlitsins, þar sem þeir bjuggu í sömu götu bankastjórinn og starfsmaður fjármálaeftirlitsins sem átti að hafa eftirlit með honum. Þessi hætta er alltaf fyrir hendi í litlu samfélagi og spurningin er hvernig það sé hægt að hindra. Hugsanlega er ein leið að flytja eftirlitsstofnanirnar á önnur landssvæði en fyrirtækin sem líta þarf eftir. Þetta mun t.d. eitthvað verið gert í Noregi. Annað atriði í þessu sambandi vekur athygli, af hverju eru fyrirtæki í gjörólíkri starfsemi en þau eru stofnuð til. Dæmi: Af hverju í ósköpunum eru olíufélög að vasast  í áburðarinnflutningi og brugghús í innflutningi á salti. Spyr sá sem ekki veit. Allavegana er augljóst að það vantar fagmennsku og heiðarleika í öll þau störf sem lítur að viðskiptum hverskonar og eftirlit með þeim. Það verður líka að hreinsa burt klíkuskap, kæruleysi og græðgi úr þessari starfsemi þannig að hún komist á heilbrigðan grundvöll neytendum þessa lands til góða.