Ein lítil jólasaga

Eftirfarandi jólasögu af Brekkunni heyrði ég á dögunum. Saga þessi er næstum því svo ótrúleg að hún gæti sem best verið sönn og af henni ná ýmsan lærdóm draga.

Það var aðfangadagur. Fallegasta villan á Brekkunni stóð ljósum prýdd úti sem inni. Nokkuð yfirdrifnar jólaskreytingar eins og oft gerist hjá betri borgurum. Í villu þessari bjó par eitt, ung kona af besta standi bæjarins sem nýlokið hafði háskólaprófi frá fínasta háskólanum í landinu og kærasti hennar, strákur sem unnið hafði verkamannavinnu en síðan farið út í alls kyns brask. Hafði hann auðgast allnokkuð af þessu en þó þótti stúlkan hafa nokkuð tekið niður fyrir sig með því að bindast honum. Kærastinn átti sjö ára son með ungri konu sem vann láglaunastarf og átti vart til hnífs og skeiðar því hafði hann nú ákveðið að taka soninn yfir jólahátíðina.

Leið nú hátíðin við glys og glaum. Að því loknu hélt drengurinn aftur heim í kotið til móður sinnar. Spurði hún hvað faðirinn hefði gefið honum í jólagjöf. Sagði drengurinn að hann hefði fengið 32 tommu flatskjá. Spurði hún þá hvort hann hefði ekki komið með flatskjáinn með sér en hann sagði að ákveðið hefði verið að flatskjárinn stæði í fínu stofunni í villunni. Spurði móðirin nú hvort hann hefði þá ekki fengið neitt fleira og hvað hann eigi við. Fór hún því næst fram í eldhús og sótti einfalda, hvíta snjóþotu og rétti honum. "Þetta er jólagjöfin til þín frá mér." Drengurinn grét af gleði um leið og hann tók við þotunni en 32 tommu sjónvarpsskjárinn var gleymdur.