Þegar Icesave stal jólunum

Það var komið fram á aðventu, allir í þessu fína jólaskapi, auglýsingarnar dynjandi á landslýð sem aldrei fyrr bjóðandi dýrindis jólagjafir, jafnvel upp á nokkra tugi þúsunda og jólaljósin lýstu langt út í skammdegið. Þá gerðist það allt í einu meðan þingmennirnir voru í óðaönn að ræða um bandorminn, leiðinlega og árvissa sem mikið til gengur út á það hversu mikið brennivínið og tóbakið skuli hækka á næsta ári, læddist grimm, ógurleg krumla yfir landið. Þingfundur stoppaði og í snatri boðað til fundar í utanríkismálanefnd.

Hið ógurlega Icesave var mætt á svæðið. Að sönnu hafði það gerst á aðventu undanfarin þrjú ár en nú héldu menn að þjóðin væri búin að segja svo afgerandi nei að sjálf krumlan hefði rokið lúpuleg í burtu. Nei, svo var ekki heldur var hún mætt, vopnuð skjali einu þar sem boðuð var kæra vegna vanefnda á samningi fyrir EFTA dómstólnum.

Þetta kom svo sem ekki á óvart, margir sem vildu samþykkja síðasta samning vöruðu við að þetta gæti gerst en þó skyldu þeir varast að vera með neina Þórðargleði yfir þessu. Afleiðingar þessa geta nú nefnilega orðið svo geigvænlegar að sjálfstæði þjóðarinnar sem í dag er að vísu nokkuð takmarkað verði að fullu fyrir bí. Við verðum líka að varast það að taka þessu með einhverjum þjóðernishroka og gorti heldur leitast við að gera sem best úr hlutunum, reyna að finna jólin sem Icesave en ekki Trölli er búið að stela.

En forseti lýðveldisins verður nú að hugsa sitt mál. Spurningin er hvort honum sé siðferðilega sætt áfram í embætti eftir að sá möguleiki er fyrir hendi að nei-ið hans kosti þjóðarbúið nokkra tugi milljarða.