Rómantískt strit

Sjálfbærni og sjálfbær þróun eru hugtök sem mikið eru í umræðunni um þessar mundir. Allt á að vera sjálfbært, lífrænt og umhverfisvænt og út í þennan kokteil er blandað hugtökum á borð við lýðræði, mannréttindi og feminisma. En líklega hefur það fólk sem aðhyllist þessa óljósu og dálítið útópísku hugmyndafræði ekki alveg gert sér grein fyrir út á hvað sjálfbærni og allt það gengur.

Ef við nú tökum til dæmis landbúnað þá myndi maður segja að sjálfbær landbúnaður væri mjög í ætt við það sem við köllum gamaldags, íslenskan landbúnað..... enginn tilbúinn áburður, engar vélar, ekkert rafmagn. Menn myndu nota húsdýraáburð á túnin, heyja með orfi og ljá, nota kertaljós og kynda upp með taði svo nokkuð sé nefnt. Þetta verkar jú óskaplega rómantískt en því miður er þetta ekki laust við líkamlegt erfiði..... ekki hvað síst hjá konunum sem í gamla dag máttu líka oft þola bæði andlegt og líkamlegt ofbeldi og heyrðu auðvitað aldrei orðið feminismi.

Auðvitað getum við aldrei farið út í svona landbúnað þó við Íslendingar eigum miklar náttúruauðlindir geta þær aldrei orðið sjálfbærar. Við verðum að treysta á utan að komandi aðila með viðskipti til að geta hagnýtt þær. Hitt er svo annað mál að við þurfum auðvitað að fara með gáð varðandi nýtingu þessara auðlinda og verðum að gæta þess að það séum alltaf við sem eigum síðasta orðið..... að það geti engir útlendingar slökkt á virkjununum eða þurrausið vatnslindirnar okkar.