Hin mikla hræsnishelgi

Þá er komið að því. Hin mikla hræsnishelgi þjóðarinnar er að ganga í garð. Helgin sem kennd er við verslunarmenn, enda vinna þeir sjaldan eða aldrei margir hverjir meira en um þessa helgi. Hér á Akureyri segja menn að aðeins Þorláksmessan skapi meiri veltu í verslun. Aðdragandi þessarar helgar hefur svo sem verið ósköp líkur því sem hann hefur verið undanfarin ár. Forvarnarbransinn hefur sent út boðskapinn sem enginn hlustar á en allir telja að þurfi að vera til staðar. Fjölmiðlarnir reka lýðinn til eyja eins og vant er en svo er veðrið ef til vill miklu betra einhversstaðar annarsstaðar og þá hlíðir lýðurinn fjölmiðlum ekki lengur. Þetta er allt ósköp líkt því sem verið hefur en þó sér maður grilla í hægfara þróun. Menn hafa uppgvötað að það þarf ekkert endilega að fara út í guðsgræna náttúrunna til að detta í það og því er allt í einu fari að skipuleggja hina og þessa viðbuðina í Reykjavík sjálfri en landsbyggðin þumbast við og reynir að lokka borgarbúann, ekki síst ef það er öll fjölskyldan. Ísfyrðingar segja að það sé malbikað alla leið en ég held að það sé ekki rétt hjá þeim ef farið er til dæmis frá Akureyri, það kann að vera að það sé malbikað alla leið frá Reykjavík en þá eiga Ísfyrðingar að geta þess. Það eru fleyri íbúar á þessu landi en Reykvíkingar. Svo kemur helgin og eftir helgina berast fréttir um það að allt hafi misjafnlega vel farið fram, jú ein eða tvær nauðganir á einum staðnum, nokkarar líkamsárásir á öðrum og mörg fíkniefnamál á þeim þriðja en heilt yfir hefur þetta bara gegnið vel þangað til á næsta ári.