Drottins dýra lambakjötið

Sauðfjárbændur hafa ákveðið að hækka verð á lambakjöti um fjórðung og neytendasamtökin bregðast ókvæða við talandi um verðsamráð og annan ósóma í þessu sambandi. Enn á ný blossar upp þessi togstreyta milli bænda og neytenda sem hefur verið til staðar marga undanfarna áratugi. Svo kaldhæðnislegt sem það er því vitanlega fara saman hagsmunir fátækra bænda og lágtekjufólks í þéttbýli. Þessa hópa hefur oft verið reynt sætta allt fram að Má formanni til Jónasar frá Hriflu en einhvernveginn viriðst það ekki hafa tekist, hugsanlega oft vegna milliliða sem hafa haft af því hagsmuni að halda niðri bæði alþýðubæjanna og sveitanna. Augljóst er aftur á móti að hagsmunir þessarra hópa fara saman, bændur verða að fara að gera sér grein fyrir því að forysta þerra heldur þeim í blekkingu. Landbúnaður er því miður háður markaðslögmálum sem eru líklega stærsti orsakavaldur hungursneiðarinnar í Sómalíu og neyðir sennilega Íslendinga til að aflétta tollum á landbúnaðravörum sem í reynd mun í framkvæmd þýða aðild að evrópusambandinu. Bændur verða að fara að átta sig á því að fyrr eða síðar þurfa þeir að aðlaga sig þessu. Neytendur í bæjum verða aftur á móti að fara að sýna þeirri stoð íslenskrar tilveru og menningar sem íslenskur landbúnaður er tilhlíðilega virðingu og ræktarsemi. Þó svo að evrópska hormónakjöti kunni að halda einreið sína á íslenskan markað ber okkur að sýna það í verki að við eigum besta landbúnað í heimi.