Varðmenn kassans

Mikið er alltaf gaman að stilla sjónvarpið sitt á þingrásina og hlusta á það hvað blessaðir jólasveinarnir okkar við Austurvöll hafa til málanna að leggja hverju sinni. Í dag voru þeir að ræða frumvarp til laga um breytingar á lögum um sjúkratryggingar, varðandi kerfisbreytingar á þátttöku sjúklinga í greiðslu lyfjakostnaðar. Áður voru þeir búnir að hraðspóla gegnum þingið einhverju frumvarpi varðandi endurgreiðslu á tollum til vörubílakaupa sem virtist vera eitt af mest áríðandi málunum vegna nýgerðra kjarasamninga.

En aftur að sjúkratryggingafrumvarpinu. Þarna var jú mikið verið að ræða um hvort hið nýja kerfi væri hagkvæmara fyrir sjúklingana en hið eldra. Mest bar þó á í umræðunni hvort að kerfisbreytingin kæmi eins út fyrir blessaðan ríkiskassann okkar. Manni sýndust allir þingmennirnir í raun, hvort sem tilheyrðu stjórn eða stjórnarandstöðu vera sammála um það að höfuðatriðið væri að standa vörð um hagsmuni kassans gagnvart árásum þjóðarinnar. Ríkisfjármálin virðast vera stóri höfuðverkur allra en ekki það hversu góða þjónustu ríkið veitir þegnum sínum. Og þetta er í rauninni ekki séríslenskt fyrirbrigði. Um alla Evrópu kiknar nú lágtekjufólk undan birgðunum af þeirri áherslu sem allir setja á að kippa ríkisfjármálunum í lag án þess að tillit sé tekið til þess hvað það kostar að reka eitt stykki ríki. Í þessu er þó svolítill tvískinnungur. Allt í einu eru þingmenn farnir að átta sig á því að laun þeirra séu allt of lág og þá sofna varðhundar kassans allt í einu á verðinum.