Gulir og glaðir

Íslendingar hafa ástæðu til að vera gulir og glaðir þessa dagana; veturinn er á enda, kreppunni er að linna, sólargangurinn lengist og senn kemur betri tíð með blóm í haga. Sú gula lætur æ meira bera á sér og við höldum páska. Gildir einu þótt mörgum þyki sem Drottinn almáttugur hafi gengið til liðs við Samtök atvinnulífsins þetta árið að minnsta kosti er þar mikil hagræðing í gangi hvað varðar frídaga. Þetta byrjaði um jólin, síðan renna saman sumardagurinn fyrsti og skírdagur og loks sunnudagur og 1. maí.

Gult er litur páskanna, þessarar hátíðar sem líklega er upprunnin hjá Egyptum til forna en Gyðingar taka svo upp til að minnast brottfararinnar úr Egyptalandi og er haldin í Gyðingalandi á sama tíma og Jesús Kristur er krossfestur og varðveitist þar með í minningunni hjá kristnum mönnum. Í dag held ég að boðskapur hátíðarinnar sé fyrst og fremst sá að orð deyi aldrei þó það sé krossfest. Margir fleiri en Jesús Kristur hafa verið krossfestir fyrir skoðanir sínar má þar nefna Gandhi, Martin Luther King, John Lennon og Jón Arason.  Við skulum minnast þessara manna á sama tíma og við lesum Passíusálmana, borðum páskaeggin, förum á skíði eða liggjum og slöppum af. Þetta getum við gert þó svo að blýbækurnar frægu sem fundust við Dauðahafið riti okkur einhvern nýjan sannleik um krossfestinguna og upprisuna jafnvel að hún hafi aldrei átt sér stað. Þá verður boðskapur páskanna alltaf sígildur.