Út í óvissuna

Stóra Nei-ið á sunnudaginn markaði upphaf ferðalags út í óvissuna og má segja að hinn skyndilegi endir sem varð á samningaviðræðunum á föstudaginn hafi verið fyrsti áfanginn á þeirri leið. Það var næstum því búið að stinga vöfflujárninu í samband í Karphúsinu þegar sprengju var allt í einu varpað inn á fundinn. Einhver yfirlýsing eða sáttatillaga í sjávarútvegsmálunum kom frá Jóhönnu en orðalagið á þessari tillögu fór vægast sagt fyrir brjóstið á fulltrúum atvinnurekenda sem voru rétt nýbúnir að reyna að múta verkalýðshreyfingunni til að koma með yfirlýsingu gegn ríkisstjórninni og þiggja 100 þúsund kall að launum.

Líklega hefur þó viljinn aldrei verið alveg heilshugar hjá atvinnurekendum að minnsta kosti hefur Vilhjálmur frá Sauðárkróki verið duglegur að verja kvótakerfið sínkt og heilagt. Þetta er stórhættuleg afstaða, menn eru hér að halda niðri allt of bágum kjörum í landinu út af ómerkilegu máli eins og eignarréttinum á óveiddum fiski.

Nú hélt maður svona einhvern veginn að óveiddur fiskur ætti sig sjálfur þangað til búið er að veiða hann og þá væri hann auðvitað verðmæti þeirra sem hann veiða. En svo virðist ekki. Óveiddur fiskurinn missir verðmæti sitt þegar hann er veiddur og sjávarútvegur á Íslandi er fyrir löngu í reynd kominn í eigu bankanna sem auðvitað vilja ekki sjá afnumda veðsetningu á kvóta, eins vitlaus og hún er. Því varla er til verri hagfræði en sú að veðsetja væntingar nema ef til vill það sem tíðkaðist í bólunni að prenta peninga sem ekki voru til verðmæti fyrir nema tölur í forritum.