Af hverju "Já"?

Það á víst að kjósa um Icesave samningana á laugardaginn. Undanfarna daga hefur mátt heyra í útvarpi auglýsingar frá einhverjum Nei-hópi þar sem Egill Ólafsson segir frá því að á miðöldum hafi börn verið seld í ánauð til námuvinnslu í Englandi. Gott og vel. Þessi óþverri mun hafa átt sér stað. Sá sem mest barðist fyrir því að binda enda á þetta mun hafa verið Jón Gerreksson Skálholtsbiskup en örlög hans urðu þau að íslenskir höfðingjar drekktu honum í Brúará. Þeir þoldu víst illa afskipti hans af íslenskum innanríkismálum. Þetta litla dæmi sýnir svolítið í hnotskurn hversu mjög margir þeirra sem hyggjast segja "Nei" á laugardaginn bera mál sitt fram miklu meira af tilfinningum en skynsemi.

Auðvitað ber okkur í sjálfu sér engin siðferðilega skylda til að borga skuldir óreiðumannanna eins og Davíð sagði. Hins vegar gleymist það að það var Davíð sjálfur sem átti þátt í því að gefa leyfi með ríkisábyrgð til að óreiðumennirnir mættu stofna sér í þessar skuldir. Og þessum manni tyllti þjóðin á valdastól. Þetta eru í sjálfu sér ekki rök en það eru rök að við getum ef til vill séð fyrir hvað gerast mun strax dagana eftir stóra "Nei-ið". Lánshæfismat ríkissjóðs mun strax fara niður í ruslflokk og ákveðin lán til dæmis til handa Landsvirkjun voru háð því skilyrði að samningarnir yrðu samþykktir. Gengi krónunnar mun veikjast og síðast en ekki síst þá munu líklegast dragast allir samningar á vinnumarkaði og á meðan munu til dæmis bótaþegar Almannatrygginga sitja eftir með sömu lúsarbæturnar um 160 þúsund á mánuði meðan allt annað hækkar. Kyrrstaðan kann að standa í allt að 4 til 5 ár. Vissulega er ákveðin áhætta fólgin í samþykki en skuldin er þó ekki stærri en það að hún nær ekki nema broti af gjaldþroti Seðlabankans.

Það eru mörg lögfræðileg álitamál í þessu en í grundvallaratriðum er þetta ekki spurning um lögfræði heldur um stjórnmál og siðferði.