Öryrkjalúxusinn

Nefnd var að skila af sér skýrslu um stöðu og kjör öryrkja.

Nú hélt maður í sakleysi sínu að það þyrfti enga nefnd til að sjá hvílíku lúxuslífi maður lifir á 159 þúsund krónum á mánuði og ekki hefur maður heyrt þess getið að blessað millistéttarfólkið í nefndinni hafi gert tilraun til þess að lifa á þeim tekjum. En það er vitaskuld mikill lúxus að vera öryrki á íslandi, fyrir það fyrsta þá getur maður legið í leti frá morgni til kvölds og ríkið borgar manni laun og auðvitað fær maður að borga 30 þúsund í skatt á mánuði. Svo þarf maður að fæða sig og klæða eins og allir aðrir og hafa eitthvert húsnæði, en það gefur auga leið að öryrki þarf ekkert að vera að þvælast í bíó, á tónleika og hvað þá ferðast til útlanda, slíkur óþarfi er aðeins fyrir þá heilbrigðu. Eitthvað var nefndin góða að minnast á að hækka þyrfti bæturnar nema hvað ríkiskassinn er víst tómur, en maður spyr sig hvort ekki megi að minnsta kosti til bráðabirgða létta sköttum af örorkubótum, veita ýmsa afslætti t.d. á fargjöldum, bensíni og jafnvel ýmsum nauðsynjavörum út á örorkukort og að sjálfsögðu einnig að reyna að grisja út þá sem bætur þiggja. Mann bíður í grun að ekki séu allir svo voðalega miklir öryrkjar sem þiggja örorkubætur, þannig hefur maður heyrt af fólki gera sér upp þunglyndi til að fá bætur út á það, fullfrískir menn hafa fengið örorkubætur út á það að vera nýkomnir úr áfengismeðferð og ýmis álíka dæmi má ef til vill finna. Ef slík tilfelli væru hreinsuð burt yrði vafalaust meira til skiptanna, en fyrst og fremst þarf að breyta viðhorfi til öryrkja. Öryrkjar eru ekki samsafn allskyns letingja og fáráðlinga, heldur eru þeir allskonar fólk, eins og ég og þú.