Fjólubláir sjúklegir draumar

Ein af fyrstu minningum manns í tónlist var það þegar Raggi Bjarna hinn ástsæli borgarlistamaður Reykjavíkur raulaði um það að Esjan og Skarðsheiðin væru eins og fjólubláir draumar. Síðan hefur mikið vatn til sjávar runnið og Megas líkti þessum draumum sem sjúklegum og geðbiluðum að sjá. Þessi lýsing minnir eilítið á vont LSD trip þar sem litríkar dýrðarferðir enda oft í geðveiki og hugsanlega eru síðustu borgarstjórnarkosningar svolítið dæmi um þetta. Reykvíkingar öðrum Íslendingum fremur hafa undanfarin ár svifið á einhverju rósrauðu skýi ódýrra bankalána þar sem fagrir jeppar, enn fegurri flatskjáir og enn stórbrotnari orku er svifu fyrir augum. En svo kom endir ferðarinnar hrottalegur og ljótur. En menn sáu allt í einu leik að slá öllu upp í grín og leiða fangavaktina til öndvegis í borgarstjórn. Akureyringar þurftu svo endilega að apa eftir stóru systur og kjósa einhvern leiðindalista til forustu. Eftir að fréttir bárust af hinum glæsta sigri fangavaktarinnar datt manni fyrst í hug að þetta væri á einhvern hátt merki um hnignun borgríkisins og vel kann svo að vera að einhverju leyti. Enda hafa borgríki aldrei lifað í sögunni en fleira kemur til. Landið er fámennt en stórt en sá hópur sem því stjórnar er þröngur og á litlu landsvæði, þessi þversögn gengur eiginlega aldrei upp og þegar við bætist að þjóðin er að stórum hluta ekkert annað en samsafn stórmennsku brjálaðra fíkla er ekki að furða þó að glundroði sé í landi og menn fari í örvæntingu sinni að biðja Guð að blessa Ísland.