Gaman og Alvara

Til er tík sem er merkilegri en aðrar tíkur, þessi tík kallast Pólitík og hana stunda ýmsir bæði í gamni og alvöru. Það vekur mikla athygli af framboði sem upphaflega var hugsað sem grín skuli nú vera spáð fjórum fulltrúum í borgarstjórn Reykjavíkur. En það er nú með það eins og annað, öllu gamni fylgir nokkur alvara. Það er erfitt að sjá t.d. hvort að Jón Gnarr yrði nokkuð verri borgarstjóri heldur en sumir þeir aðrir sem því starfi hafa gengt. Hvort sem um er að ræða afdankaðir seðlabankastjórar, viðutan sjálfstæðismenn eða valdalausir frjálslyndir og ef við lítum bara á landsmálin þá veit maður stundum ekki hvort maður á að gráta eða hlægja. Menn þurfa ekki lengur að ganga með byssur og lambbúsettur inn í bankana til að ræna þá, miklu þægilegra að sitja bara í forstjórastólnum og sjálf spaugstofan er orðin svo leiðinleg vegna þess að raunveruleikinn er miklu fyndnari. Í rauninni er það spurning hvort íslenska lýðveldið sé ekki orðið að einum stórum alþjóðlegum brandara. Gaman væri að vita hversu lengi alþjóðsamfélagið vill halda skemmtuninni áfram. Þó er eins og þarna séu að renna tvær grímur á menn því að þessi þjóð sem með mikilmennsku sinni átti besta handboltalið í heimi, fallegustu konurnar og sterkustu mennina er líka búið að eignast stórasta brandarann.